|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| Praktijk | |
|
|
|
Zomaar een dag! Op een morgen stond ik om 05.30 uur op om naar mijn werk te gaan, om 06.00uur reed ik in mijn auto weg om op tijd in ‘s-Hertogenbosch te kunnen zijn . Het was die ochtend slecht weer veel regen en wind, bovendien glad en slecht zicht. Ter hoogte van afslag Biezenmortel op de N-65 zag ik dat er een auto-ongeluk was gebeurd, ik mijn auto veilig aan de kant gezet, mijn E.H.B.O.- koffer gepakt, (die altijd in mijn kofferbak ligt) om hulp gaan te verlenen. Het betrof een man die was geslipt en een diepe snijwond had opgelopen aan zijn been met een slagaderlijke bloeding. Gelukkig kon ik de slagader tijdig behandelen want het slachtoffer dreigde in shock te geraken, de ambulance laten bellen, die was snel te plaatse en heeft de man naar het Elisabeth- ziekenhuis gebracht , gelukkig liep dit net op tijd goed af! Op mijn werk aangekomen ( te laat) waar ik het pand moet openen om 06.30uur, stond mijn collega vreselijk te stressen. Wij snel aan het werk om vòòr 06.50uur heel het kolossale pand geopend te hebben. Haastige spoed is zelden goed blijkt wel want mijn collega gleed uit op de binnenplaats en lag op de grond waar ik een open beenbreuk constateerde, hierop E.H.B.O. verleent en de man laten afvoeren naar het ziekenhuis. Uiteindelijk kon ik , na een flinke zucht, aan mijn werk beginnen, ik denk zo kan het wel weer maar mijn gedachten waren nog maar net verstomd of ik kreeg de melding dat er een man onwel was geworden op de 2e etage van het gebouw. Ik daar snel naar toe met de defibrillator, wat bleek deze man het een hartstilstand. Snel deskundige hulp laten bellen en aan het reanimeren, gelukkig kwam het hart van de man na twee elektronschokken op gang. Ik zag, toen hij werd afgevoerd door de ambulance, ( tot mijn geluk) dat zijn ogen weer knipperde. In de middag zo rond de klok van 16.00uur reed ik naar huis met het gevoel van dit was me het dagje wel, echter toen ik thuis kwam riep mij de buurvrouw of ik even naar haar kleindochtertje wilde kijken want ze dacht dat haar pols gebroken was, echter het viel gelukkig nogal mee, het was gekneusd. Even een verband aangelegd en een mitella en het kind en oma waren weer tevreden. Al met al ben ik maar al te blij dat ik hulp heb kunnen bieden, het geeft me steeds weer een ongelofelijke kick en voldoening om andere mensen te kunnen helpen die directe hulp nodig hebben. Daar doe je het voor! Dit verhaal is niet verzonnen! Ook U en Uw naasten kan dit overkomen, bent E.H.B.O.-er! Jan Pasmans |
|